Schuldige zoeken is vooral zinloos

1 november 2019

 

Sinds wanneer wordt dom beleid afgewenteld op de burger?

Frits Spangenberg windt zich op over een gebrek aan oplossingsgericht beleid, of het nu het drugsprobleem, de stikstofcrisis of segregatie betreft.

Ik drink graag een glas melk. Ben ik nu medeschuldig aan het stikstof probleem? Ik drink graag een glas wijn, ben ik nu ook schuldig aan alcoholmisbruik gerelateerde verkeersongelukken en huislijk geweld? En als ik geniet van een pilletje of een lijntje wit poeder belemmer ik dan de War on Drugs? Sinds wanneer wordt ineffectief of zelfs dom beleid afgewenteld op de individuele burger? Waarom vallen beleidmakers steeds weer terug op maatregelen die al uitgebreid bewezen hebben niet te werken. Laten wij er maar vast aan wennen, net als zuivel en alcohol zijn drugs gewoon geworden en laten burgers zich dat ook niet meer afnemen. Dat wetgeving per definitie vele jaren achter loopt op de maatschappelijke werkelijkheid snap ik, maar ontslaat dezelfde wetgever er niet van om nu eindelijk met iets nieuws te komen. De War on Alcohol, de drooglegging van 1920-1933 in de Verenigde Staten heeft ons toch veel geleerd? De Maffia werd in het zadel geholpen en de criminalisering van alcoholgebruik door toedoen van de overheid bracht meer onheil dan ooit. Het lijkt wel of het L-woord (legalisering) bij drugs wordt geïnterpreteerd als ‘vrijgeven’. Een vreemd misverstand. Als ik een wijntje drink heb ik niet alleen een uitgebreide keuze, ik weet ook het alcoholpercentage en de Voedsel en Waren Autoriteit ziet toe op marges van toevoegingen en samenstelling. De regelgeving ‘onder de 18 jaar geen druppel’ is niet waterdicht, maar er is een norm bepaald. Nu komen jongeren bijna makkelijker aan drugs dan aan alcohol en er is voor drugs geen enkele richtlijn of controle.

Onorthodoxe maatregelen
Door het legaliseren van alcohol zijn het alcoholisme en alle daarmee samenhangende problemen niet verdwenen, maar het justitiële apparaat kan zich bezighouden met boeven vangen en vastzetten. Natuurlijk zijn er domkoppen die te veel gebruiken, daarvoor hebben wij straffen en behandeling; ondertussen wordt de fiscus gespekt met accijnzen en andere belastingen. De financiële opbrengsten overstijgen de maatschappelijke kosten ruimschoots. Als de overheid nu bij drugsgebruik tracht de schuld bij de eindgebruikers te leggen, die zelf helemaal niets fout doen (het gebruiken van drugs is niet strafbaar) dan worden daarmee geen problemen mee opgelost. Een rijk land als Nederland met zoveel slimme mensen moet met  ‘out-of-the-box’ oplossingen kunnen komen. Zonder angst voor internationale druk zou Nederland onorthodoxe maatregelen kunnen treffen, zoals indertijd onze coffeeshopoplossing vriend en vijand verbaasde en in elk geval decriminaliserend werkte. Alleen zo voorkomen wij  op nog grotere problemen af te stevenen.

Het aantal mensen met afstand tot de arbeidsmarkt, beperkte kennis van de Nederlandse taal en schuldenproblematiek groei. En dat zijn zeker niet alleen nieuwkomers. Het lerarentekort tekende zich jaren geleden al af toen duidelijk werd dat in het onderwijs in betrekkelijk korte tijd veel senioren zouden uittreden. Ondanks de voorspelbaarheid ervan probeerde niemand die ontwikkeling voor te zijn. Ook hier heeft het weinig zin een schuldige aan te wijzen: laten we wij naar oplossingen zoeken. Hoe kunnen wij kinderen voorbereiden op een zelfstandig maatschappelijk leven?

Groeiende polarisatie
Als werkgever stemde het mij treurig om capabele werknemers te moeten zien vertrekken die ofwel weigerden vrouwen de hand te schudden of niet wilden accepteren dat collega’s bij een bedrijfsuitje een glas bier of wijn dronken. Een medewerkster meldde zich definitief ziek nadat in de kantoortuin de andere vrouwelijke collega met zwangerschapsverlof was gegaan.  Het was naar haar eigen zeggen in haar cultuur niet toegestaan te werken in één ruimte met alleen mannen.
Zwarte scholen stimuleren segregatie, de vrijheid van onderwijs lijkt meer te polariseren dan de samenleving zich kan veroorloven. Door te bezuinigen op het buurtwerk zal die polarisatie alleen maar toenemen, mede omdat particuliere shishalounges die rol deels al hebben ingevuld. In die lounges wordt maatschappelijke integratie zeker niet uitgedragen.  Ook in Amsterdam leven veel groepen met de ruggen naar elkaar en zoals het er nu naar uitziet zal dat alleen maar erger worden. Voor een sterke rechtsstaat en behoud van macht door de overheid zullen wij slimmer moeten worden dan de schuld bij de zich goed gedragende burger neer te leggen. Ook als die burger af en toe een middeltje gebruikt waar de dames en heren politici zelf geen verstand van hebben en dus ook niet goed over kunnen nadenken. Wij ontkomen er niet aan nu eindelijk eens uit een ander vaatje te gaan tappen in plaats van steeds dat te doen waar al uit en te na van is bewezen dat het niet werkt.